oyle

Bu bir siir ya da baska birsey degil...
sadece birine anlatmam lazım aklımın ucundan dilime kadar gelen,sonra bogazımda dugumlenen ve beni soluksuz bırakan hikayeyi...
Simdi cok yanlızım. Sili.p duruyorum ama yazacagım. Ustumden gecen onca seyden sonra gercekten yanlızım.Sikayetim oldugundan degil.Yanlızca bekledigimden cok once vazgecilmek, yan yana durulmayacagını bu kadar erken gormek umutsuz bir hiclik duygusu yasatıyor. Herseyden onemlisi Yasar Kemal'in Tilda oldugunde ona soyledigi birseyde gizli aslında; sen benim sıra arkadasımdın, ne onumde ne arkamda tam yanımda yanyana durduk...Yanlızca ask degil bu...bu tutundugunu bilmekle ilgili...
Yanımda kimse olmadıgından da degil yanlızca tanımadıgım,tanınmadıgım bir gozde karsılıgını bulmalı.Birini ceviri.p sokaktan beni dinlemelisin diyemeyecegim icin burda bu kadar kelime...
bir sure once dondum. Hem sehre,hem eve (!)(sahi benim bir evim var mı?),hem aileme, hem de kendime... Ama bisiler yanlıs eksik...Adımlarken ayaklarım sehri (ki cok dolasırım) aslında orda olmadıgım hatta hicbiryerde olamadıgımı hissediyorum.
Ilk genclik hezeyanı gibi oldu .o) peki ben 15 ay sonra eve dondum.Bazılarınızın bildigi gibi vatani gorev(!)imi yaptım...
Yasamımdaki her ayrıntıyı gercekten cok onemsedim.Hatta bi donem zeytinburnu'nda yasadım ve odam sergi salonu gibiydi. Biriktirmeyi,ana ait birseyi yasamıma katıp o ayrıntının beni ben yapan bir parca oldugu bilgisini unutturmadım kendime cok sevdim.Simdi cıplak hersey...Hicbirsey yok elimde tum anılarımı calmıslar sanki...
Anlatmaktan vazgecşyorum hikayemi...Yanlızca sabah kalkacagım. Cok sevdigim isime gidecegim (pazar!!!) ve bilecegim...Bu ulkede savaslar,yokluklar,aclıklar,surgunler yasandı bu ulkede cocuklar yanlızca baska bir aidiyet tasıdıgı icin aileleri topraklarından surulup yollarda kırıldı, bu ulkede iskenceler yapıldı cocuklar asıldı anneler babalar olduruldu ulke icinde ic somurge yaratıldı ve simdi o somurge cocuklar he.p bir agızdan gecmisin hayaletiyle cıkınca karsımıza ne oldugunu anlamaya calısıyorz. Arzularından korkan bir toplum dusunuyorum. Bedeninden utanan bir toplum.Fikrinden korkan,tattan korkan,kokudan korkan,sudan korkan bir toplum.Bunu dusunmek bile etimin en derininde tarifsiz acılar hissettiriyor bana.Benim kisisel anılarım beni yok ederken bir ulkenin toplumsal bellegi igdis edilerek ortak tum anılarımız yok oluyor. Hasankeyfi kim hatırlayacak,Fırtına vadisini,Zeugma'yı...Hemsince bilen kac kisi kalacak 20 yıl sonra..Ben simdiye kadar cerkezce konusan kimseye rastlamadım.
Demem o ki yanlız kaldıkca her birimiz ortak bellegimizi olmayan ulkemezi,dilimizi,dinimizi,duslerimizi kaybedecegiz. Bir onceki cumleyi secmis olmam enteresan. Bir sınıra inanmayan,bir degil milyonlarca dili ogrenmek isteyen, insan zekasını ve dusunme bicimini dıstalayan, sistematik bir ote bilgiyi reddeden ben simdi kalkmıs bunları kaybedecegimiz ic,n kaygılanıyorum(zor cumle oldu ama hicbirseyi silmek istemiyrum).Gari.p degil. Tıtarsızda degil.Yanlızca hepimizin, bizim oldugu kadr bir sri lankalı'nın da.
Cok dagıldıgını biliyorum ama toplu bisi yazmak degil zaten amacım. Bu kadar cok kelimenin nedeni fasizan bir dilin kualaklarımda uzun zaman kalması aslında. Bu ilkokulda hergun okunan o soven ant'ın 30 yasındayken 15 ay boyunca hergun baska bicimlerde tekrar ettirlimesi aslında.
Kahve icerken anlatmayı,bunu okuyan kisinin bana bazen garip bazen sıkılarak gozlerimin en derinine bakmasını tercih ederdim. Ama yasadıgımız dunya boyle bi yer. Mimiklerinizi gormuyorum ama size aklımdan gecen en yalın seyleri anlatıyorum.
Cunku cok yanlızım. Cunku anılarım yok.Biliyorum ki yakın bir gelecekte ulkeminde olmayacak...  

Simdi uyumalyıyım
iyi geceler