Sanki II

“ Kac hayatın var ? Kac tane kimligin ? Kac tane yuzun? Kac gecmisin var kurtulamadıgın ?
Kac paket sigara icindeki kırılmıslıklara care olabilir ? Kac sise icki kor edebilir gozlerini ?
Kac litre su bastırabilir icinde sonmeyen yangını ?

Sahi nedir bir koltukta oturur gibi yaparken; koltuga civileyiveren seni ? Nedir ugruna bu kadar heba oldugun cevap ? Bir kadın/bir erkek kadar karmasık ve bir o kadar sakin degil mi hersey ? Tenini hissediyorum iste; ıslak dudaklarını… Seninle sevisir gibi yaparkende aslında seni icime cekebilme durtumu yatıstırmıyor muyum ? Yanımda, yamacımda bedenini, soluk alısını seyrederken de bir erkek olarak bana tum yuklenenlerden bagımsız olarak; seni yalın bir tutkuyla sevmekten baksa ne dusunebilirim ki? Butun gecmisim,maske/lerim, kırılmıslıklarım nasıl girebilir sen ve ben arasındaki bu olusa ?

Hep yasamadıgım ama tanıdıgım bir nostaljiye duskun oldum ben. Hep baksa bir zamanın , icinde yasadıgım zamandan baksa bir zamanın aidiyetini hissettim…. Bagısık, taze ve duru bir zamanın…Simdi biliyorum ki tum zamanlar iste bu yatakta, cılak bedenin hemen yanıbasımdayken , ve seninle tek bir ruhun yansısı olabildigimizi hissettigim anın ta kendisi degilse ne olabilir ki baksa ? Seni katısıksız, nasıl olduysan oyle seviyorum…Kendimi, baskalarını nasıl seviyorsam oyle seviyorum … Iste ihtiyacım olan tek cevap bu … Seni seviyorum kadar karmasık ama bir o kadar yalın…Ve sana dokunuyorum iste…Tum cılaklıgım ve kendimle dokunuyorum tum cıaklıgın ve kendinle sana … Ve seni seviyorum…” dedi adam

Nemli damlacıklar bedenlerini ortmustu her ikisininde…Cılaktılar…ve ter damlaları ortuyordu ustlerini…Bole bir sıcakta bile soguktan donmuscasına ve birbirlerinden baksa ısınacak birseyleri yokmuscasına sokulmuslardı birbirlerine…iki pencereli bir oda yeterliydi … zemindeydiler…ve zemin yoktu…

“ Ne zaman yitirdin, kendin dahil yasayan her ademogluna bir cocugun annesine guvendigi gibi guvenmeyi ? Ne zaman soyunmaktan utandın ? Ne zaman bu kadar ihtirasla sevdin giyinmeyi ? Ne zaman yaralarını saklamayı ogrendin ? Ne zamandan beri aynada kendini gozlerine bakmaktan korkar oldun ?Ne zaman kendine kendi dısından bakmayı deneyebileceksin ?

Anlat bana gozlerinde torbacıkların neden bu kadar iri oldugunu ? Neden bu kadar yorgun bakabilir birinin gozleri ? Hangi yukler yuklenebilir en fazla ? Ya da neden bu kadar cok yuku yuklenmeyi kabul edebilir bir beden ? Neden hareketsiz ve kaskatı kalabilir govden ?
Oysa ellerim sırtında gezinirken ne kadar guclu gorunmustu bedenin…Ve sorular ya da cevaplar aramamıstım, dudaklarım dudaklarını icerken...Tum sorularım ve cavaplarımdın sen… Cunku tum sorularım ve cevaplarım aslında bir olusun mumkunlugune dairdi yalnızca…Bir kadın/bir erkek kendilerini mumkun kılabilirler mi bir olutsa ? Soyundugunu gordum once…Sakin ve nasıl soyunulması gerekiyorsa oyle…Sonra seni “baska”larının yanında gucluymus gibi gosteren seyin ve seni aslında olusunu baskalastıran seyin , korkaklıgının giyinik olman oldugunu anladım…Yuklendiklerinin dısında dokundun bana…yuklendiklerimin dısında dokundum sana…Bir kadın/bir adam bir/adamı/bir kadını nasıl sevmeliyse oyle sevdigimi anladım sonra…Benim ve senin dısındaki herkes kadar ihtiyacım var sana … Beni eksik kılmayan parcaların hepsi kadar ihtiyacım var… Tum yasam parcalarını seviyorum…Ve seni sevebilecegim kadar seviyorum…Baksa turlusu seni senden bagımsız bir kutsallık anlamına gelirdi…Seni seviyorum kadar seviyorum iste..O kadar karmasık ama o kadar yalın…” dedi kadın….

Baksa bir sey fazla gelecekti sanki her ikisinide…Dahası herhangi fazladan bir ayrıntı; olan seyin tum yalınlıgını yok edecekti sanki…Tum soylenenler seni seviyorum kadar uzun ve bir o kadar kısaydı aslında…Zeminde yerdeydiler…Neresiyse zemin ordaydılar iste …Sahi nereye basılır ki govdeyi tasıyan , köprulestiren bacaklar ? Kaldı ki havada asılı kalsalar bile; yalnızca ikisine ait bir zemin degil miydi ki kocaman bosluk ? Oradaydılar ve orda olmayı sevdiler…Orada olmayı istemis, aramıs ve orada olmayı basarmıslardı iste…
Cevaplar ve sorularıylaydılar… Ve kendileriyleydiler…